بررسی نتایج درمان های انجام شده در بخشtmj دانشکده دندانپزشکی در سال تحصیلی ۹۰-۱۳۸۹

زمینه و هدف: اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی از مشکلات شایع بیماران مراجعه کننده به دانشکده های دندانپزشکی می باشد. علی رغم ارایه درمان های مناسب برای این بیماران در مطب ها و دانشکده ها، نتایج و میزان موفقیت این درمان ها به صورت مشخص ارزیابی و گزارش نشده است. تحقیق حاضر با هدف تعیین عملکرد و نتایج درمان های ارایه شده برای بیماران مبتلا به اختلالات مفصل tmj مراجعه کننده به گروه آموزشی tmd دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال تحصیلی 90-1389 انجام شد.   روش بررسی: در یک تحقیق توصیفی- مقطعی 85 بیمار تحت درمان در گروه آموزشی tmj دانشکده دندانپزشکی، بعد از سپری شدن حداکثر 3 ماه به این مرکز فراخوانده شده و شاخص های دموگرافیک، نتایج معاینات انجام شده و میزان بهبودی علایم و نشانه های اختلالات tmd در آن ها تعیین گردید(بهبودی کامل، بهبودی جزیی و عدم بهبودی). رضایت بیماران از درمان ها نیز تعیین و تفاوت آن در میان افراد دارای علایم و نشانه های اختلالات tmd در قبل و بعد از درمان با آزمون mann-whitney u بررسی شد.   یافته ها: شایع ترین علایم و نشانه های بیماران شامل درد tmj (35 نفر، 2/42%) و کلیک (33 نفر، 8/39%) و نیز حساسیت مفصل (26 نفر، 3/31%) بوده است. میانگین سنی بیماران 3/32 سال و اکثریت آن ها نیز خانم بودند (72 نفر در برابر 11 نفر). همچنین، 44 نفر (0/53%) با استفاده از اسپلینت، 11 نفر (3/13%) با اسپلینت قدامی و 17 نفر (5/20%) نیز از طریق اسپلینت و فیزیوتراپی درمان شده بودند. از کل نمونه ها، 65 نفر (3/87%) از نتایج رضایت داشته و 16 نفر (3/19%) هم از این درمان ها راضی نبودند. در انتهای درمان، افراد دارای درد tmj (001/0> p ) و حساسیت مفصل (001/0> p ) رضایت کمتری در مقایسه با بیماران فاقد این علایم نشان دادند. در سایر موارد تفاوت های معنی داری ازنظر میزان رضایت در میان افراد دارای علایم و نشانه های مختلف tmd در قبل و بعد از درمان مشاهده نگردید(05/0 < p).   نتیجه گیری: در مجموع درمان های ارایه شده به بیماران tmd در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران درمان های موفقی بوده و اکثریت بیماران مراجعه کننده نیز از مزایای این درمان ها بهره مند شده بودند.